Απ΄τις απαρχές του κόσμου,ο άνθρωπος βρέθηκε σε έναν πανέμορφο αλλά συνάμα τόσο αφιλόξενο κόσμο,στον οποίο επρεπε να επιβιώσει μη έχοντας καμιά άλλη δύναμη,πέραν του μυαλού του.Η βασική διαφορά λοιπόν του ανθρώπου απ΄τα υπόλοιπα άλογα όντα είναι,ότι ο άνθρωπος έχει την πλήρη ελευθερία να καθορίσει την ζωή του με βάση το νου του,ενώ όλοι οι άλλοι ζωντανοί οργανισμοί είναι εγκλωβισμένοι απ΄την φύση να λειτουργούν μόνο με τα ένστικτά με τα οποία γεννιούνται.Κατά συνέπεια μόνο ο άνθρωπος επιλέγει πως θα ζήσει και θα οργανωθεί για να συμβιώσει με τους γύρω του,γιαυτό και είναι πολιτικό ον,όπως τον αναφέρει ο Αριστοτέλης.
Κάθε εποχή είχε τα δικά της συστήματα διακυβέρνησης με βάση τις αξίες και τα πιστεύω της εποχής,καθώς και τις ανάγκες των ανθρώπων.Μετά την Γαλλική επανάσταση όμως προκύπτει ένα νέο μοντέλο επηρεασμένο απ΄την αρχαιοελληνική δημοκρατία,αλλα βασισμένο σε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα,όπως εκείνο των Ρωμαίων.Καθημερινά ακούμε συχνά πυκνά να επικαλείται η περιβόητος δημοκρατία των Αθηνών και πολλες φορές ταυτίζεται με το σημερινό πολίτευμα.Η επίκληση στην Αθηναική δημοκρατία είναι μια απάτη,με σκοπό να εξιδανικευτεί το σαθρό κοινοβουλευτικό σύστημα μας.Ξεκαθαρίζοντας λοιπόν αυτό το μεγάλο παραμύθι,αναφορικά λέω πως σε καταγραφή της αρχαιότητος,οι δούλοι των Αθηνών πλησίαζαν τις 400.000 και ήταν εκείνοι που εργάζονταν σε όλες τις χειρωνακτικές θέσεις.Ενώ οι Αθηναίοι παρεβρίσκονταν μόνο στην Πνύκα,στα δικαστήρια και στις ρητορικές σχολες.Οι πολιτικοί άρχοντες ΔΕΝ εκλέγονταν όπως την σήμερον,αλλά αντιθέτως ήταν κληρωτοί και η θητεία τους ετήσια.Και δικαίωμα ψήφου κατείχαν μόνο οι Έλληνες το γένος και ανδρες στο φυλο.
Ποιά η σχέση λοιπόν του αρχαιοελληνικού συστήματος με το σημερινό;Ουδεμία.Ας δούμε περιληπτικά το σημερινό κατεστημένο,το οποίο βιώνουμε απ’τις δομές και τα όργανά του.Αρχικά,η έννοια δημοκρατία είναι αυτοαναιρούμενη,απ’την ίδια την ετυμολογία της λέξης.Σε κάθε καθεστώς υπάρχουν δύο ρόλοι.Εκείνος του εξουσιαστή και εκείνος του εξουσιαζόμενου.Το κράτος αποτελεί την εξουσία και ο πολίτης τον εξουσιαζόμενο.Στην έννοια της δημοκρατίας,όπου ο λαός είναι κυρίαρχος και αποτελεί το κρατος,οι ρόλοι αυτοί γίνονται ένας διττός ρόλος.Δηλαδή οι πολίτες αποτελούν και την εξουσία και τον εξουσιαζόμενο λαό.Αυτό είναι ανέφικτο,διότι ο άνθρωπος εκ φύσεως,αναμέσα στην επιλογή να αδικήσει και να αδικηθεί,επιλέγει να αδικήσει.Συνεπώς δεν μπορεί να περιορίσει τις ατομικές του ελευθερίες,εις χάριν του γενικού καλού.Έτσι λοιπόν η δημοκρατία είναι μια καθαρά συμβατική έννοια,και αποτελεί άλλο ένα είδος δικτατορίας.
Η έννοια δε του κοινοβουλευτισμού,εμπερικλύει τον τρόπο που ασκείται η εξουσία αλλα και το ακριβές σώμα που την ασκεί.Το σώμα αυτό αποτελούν αντιπρόσωποι που ψηφίζονται απ’τον Ελληνικο λαό.Ποιοί είναι όμως αυτοί οι αντιπρόσωποι?Είναι άτομα τα οποία επιλέγονται από τις παρατάξεις που συμμετέχουν στις εκλογές.Φαίνεται τόσο απλό,αλλά κρύβει μεγάλες παγίδες.Κατ’αρχάς στις εκλογές θεσμικά μπορούν να συμμετάσχουν όλοι οι Ελληνες πολίτες,αλλά ουσιαστικά δεν είναι αληθές αυτό.Διότι μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να διαφημιστούν στα μεσα μαζικης ενημέρωσης,μπορουν πραγματικά να φλερτάρουν με μία θέση στη βουλή.Άρα μόνο άνθρωποι που υποστηρίζονται από οικονομικά συμφέροντα βρίσκονται στο κοινοβούλιο και οι υπόλοιποι αποκλείονται.Ύστερα,ακολουθεί το παιχνίδι της επιλογής.Το σύστημα σου επιτρέπει να επιλέξεις τον δικτάτορα που θα σε κυβερνήσει,ο οποίος όμως ήδη έχει επιλεγεί απ΄το κόμμα.Η εκάστοτε παράταξη επιλέγει τους δικούς της υποψηφίους και εσυ υποχρεούσαι να ψηφίσεις κάποιον απ’αυτούς,αν θες να την στηρίξεις.Κατά συνέπεια επιλέγεις εκείνους που ήδη έχουν προεπιλεχθεί για σένα.Τέλος,οι εκλεγόμενοι επικαλούνται την βούληση του λαού κάθε φορά που ψηφίζουν,χωρίς όμως να αναφέρεται ότι το εκλογικό σώμα δεν γνώριζε τυχούσα τέτοια επιλογη του,όταν τους ψήφιζε.Συνεπώς οι πολίτες ψηφίζουν όσους έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ γιατι αυτούς γνωρίζουν,όσους η παράταξη έχει επιλέξει γι’αυτούς,και σαφέστατα ο λαός δεν γνωρίζει αν ο πολιτικός θα τηρήσει τα όσα προεκλογικά ανέφερε και δεν μπορεί να τον καθαιρέσει η να αναιρέσει την ψήφο του αν αποδειχτεί ανίκανος.
Παρά ταύτα,για να επιβιώσει ένα σύστημα διακυβέρνησης,έχει κάποια όργανα-εργαλεία που συντελούν στην προστασία και επιβίωσή του.Βασικά όργανα της Ελληνικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης,τα συνδικαλιστικά όργανα,τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τα σώματα ασφαλείας.Καθημερινά,οι πολίτες παραπληροφορούνται απ’τα ΜΜΕ,τα οποία μάλιστα αποτελούν την βασική πηγή εξουσίας,αφού είναι ότι πιο άμεσο στους πολίτες.Τα ΜΜΕ καθοδηγούν λοιπόν τους πολίτες στην αγανάκτηση η στην επικρότηση,ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα.Σαφώς είναι το κύριο πνευματικό εργαλείο προπαγάνδας,και αποδεικνύεται απ΄την άνοδο του Χίτλερ απ΄το 3% στο 56% μετά τις προπαγανδιστικές διαφημίσεις του.Ύστερα έρχεται το σχολείο που παράγει άβουλα όντα,που τρέχουν απ’την πρώτη ακόμα τάξη σε έναν αγώνα δρόμου,για να προλάβουν να είναι ανταγωνιστικά στην αγορά στο άμεσο μέλλον.Έτσι λοιπόν τα παιδιά διδάσκονται ανόητα πράγματα και δεν αναπτύσσουν κριτική σκέψη,παρά μόνο γίνονται μηχανές αντιγραφής.Έτσι προκύπτουν άβουλοι πολίτες,έχοντας καθηγητές που υποχρεούνται να διδάξουν προκαθορισμένα πράγματα,χωρίς περιθώρια εναλλαγών.Η δήθεν ανικανότητα εκπαίδευσης,πλέον γίνεται κύριο όπλο του συστήματος.
Μεγαλώνοντας πλέον αυτοί οι νέοι,και έχοντας έμφυτη την ανάγκη του πολιτεύειν,συνδικαλίζονται με σκοπό να προαχθούν τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου και να ελεγχθεί η κυβέρνηση.Έτσι πέφτουν στην παγίδα του ίδιου του συστήματος,που θέλει να νομίζουμε ότι υπάρχει η ελευθερία λόγου και το δικαίωμα στην διεκδίκηση.Όταν μάλιστα κάποιος απ’τους συνδικαλιζομένους αποκτήσει δύναμη πλέον και κύρος,προσεγγίζεται απ΄το κράτος και λειτουργεί ως πελάτης του.Το κράτος υπόσχεται δύναμη και χρήματα και ο συνδικαλιστής απόλυτη υπακοή.Φτάνει λοιπόν η στιγμή όπου οι εργαζόμενοι καθοδηγούνται από ένα όργανο του κράτους και όλες οι κινητοποιήσεις τους γίνονται όπλα του ιδιου του συστήματος,που τις χρησιμοποιεί όπως εκείνο χρειάζεται.Και φτάνουν τώρα τα σώματα ασφαλείας για να προστατεύσουν το κατεστημένο που ασυνείδητα υπηρετούν,αφού και εκείνα αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τους υπόλοιπους πολίτες.Μυούνται απ΄το ίδιο το σύστημα,με σκοπό να το προστατεύουν κάθε φορά και αντί να προασπίσουν την δικαιοσύνη,προασπίζουν την ασυδοσία χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται.
Τι κάνει λοιπόν δημοκρατικό το πολίτευμά μας;Οι στημένες εκλογές των δυναστών μας και η ελευθερία μας να φωνάζουμε ότι πεινάμε,χωρις βεβαια να μας εγγυάται κανείς ότι θα μας ταίσει.Δεν γίνεται πλέον αντιληπτό ότι κανένα καθεστώς δεν μπορεί να αποτελεί Δημοκρατία με την συνολική έννοια της λέξεως;Άλλωστε δεν υπάρχει καλό και κακό κράτος,αφού ο ρόλος του κράτους είναι να καταπιέσει τις ατομικές ελευθερίες,στο βωμό του γενικού καλού.Ο άνθρωπος έχει ζωώδη πάθη,που μόνο το κράτος μπορεί «βίαια» να περιορίσει,για να λειτουργεί ομαλά μια κοινωνία.Πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε πόσο ίδια είναι όλα τα συστήματα διακυβέρνησης,αφου όλα προσπαθούν να περιορίσουν το άτομο και να καταφέρουν να επιβιώσουν εις βάθος χρόνου σε μία λειτουργούσα κοινωνία.Γνωστό είναι ότι μετά από κάθε επανάσταση προκύπτει ένα νέο ίσως και στυγνότερο δικτατορικό καθεστώς.Ο άνθρωπος δεν αλλάζει και κατά συνεπεία ούτε και το κράτος,παρά μόνο ελίσσεται στην εκάστοτε εποχή με τα ίδια όργανα,για να κατευνάσει τα ζωώδη ένστικτα του Εγώ του κάθε πολίτη.
Και τι πρέπει εμείς να κάνουμε;Να παραμείνουμε έρμαια της σημερινής κατάστασης,αφού δεν μπορούμε να επιτύχουμε την τέλεια Δημοκρατια;Πρεπεί απλά να κατανοήσουμε τις σχέσεις μας ως άτομα με την κοινωνία και να προσπαθησουμε να προασπίσουμε την Δημοκρατία και να την βελτιώσουμε όσο είναι εφικτό.Η γνώση είναι δύναμη και είναι η άρχη των πάντων.Και για όσους κρίνουν αυτές τις διαδικτυακές συνομιλίες όπως η παρούσα,η επανάσταση του 21’ δεν ξεκίνησε με τα όπλα του Νικηταρά και του Κολοκοτρώνη,αλλά με την πένα του Ρήγα Φεραίου και του Πατροκοσμά.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΜΟΥ ΛΑΟΓΡΑΦΟ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΑΝΟ ΚΩΤΣΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου